زبان سخنرانی و گفتگو

عفت در گفتار در آموزه‌های دینی

( آسیب شناسی زبان سخنرانی و گفتگو )

عفت در گفتار در آموزه‌های دینی

عفت در گفتار عبارت است از پیراستن کلام از آن چه در عقل و شرع ممنوع شده و برای زیان و سخن آفت شمرده میشود. و آراستن سخن با زیباییهایی که قرآن و سنت آن را عرضه کردهاند و همچنین خویشتنداری از بهکارگیری گفتار ناشایست.1

با ضمیمه شدن این تعاریف میتوان گفت که عفت در گفتار مفهوم وصفی به خود میگیرد و از آن به کلام پاکیزه و «قول طیب» تعبیر میشود. عفت در گفتار باید در سه مرحله توجه و مراعات شود:

1. آهنگ صدا

 در نظام اخلاق اسلامی، به کوتاه بودن و بلند بودن آهنگ صدا توجه شده است. کوتاه بودن آهنگ صدا نشانهی ادب و عفت در گفتار شمرده شده، چنان که بلند بودن آن از جلوههای بیادبی و بیعفتی در کلام به حساب آمده است. در منابع دینی بهویژه آیات و روایات، توصیههای لازم در این رابطه شده است. توصیه های لقمان به فرزندش آمده است: «وغضض من صوتک ان انکر الاصوات لصوت الحمیر؛ از صدای خود بکاه و هرگز فریان مزن که زشتترین صداها، صدای خران است.»2 

ادامه مطلب